Επιλογή σου άθθρωπε

“Επιλογή σου άθθρωπε τη γη να τη μοιράζεις αντίς να σπέρνεις τη χαρά, το μίσος να στοιβάζεις.”

Κάμεις την οικόπεδα για να χτίζεις,
κάμεις την οδοφράγματα για να μισάς περίτου,
γεμώνεις την με συρματομπλέγματα για να δεις αν θα ματζιελεφτεί,
τζι’ άμαν σε ρωτήσει κανένας,
θαρκέσαι πως εν γιώρκη σου.

Φορείς την μάσκα του πατριώτη τζιαι του υπερασπιστή της δημοκρατίας,
που πρώτος εσυ την εκατάλυσες,
γιατί ξέρεις ότι εννα σαπίσει το κουφάρι σου δίχα οχτρούς τζιαι απειλές.
Εν έσιεις άλλην αιτία να μιλάς τζιαι να πολιτεύκεσαι εξόν που το μίσος.

Αρκέψαν νιές ρίζες να πλώνουν μες το χώμα τζιαι να σύρνουν φυλλωσιά τζιαι ευτύς εφοήθηκες.
Έφκαλες τους κράχτες σου τζιαι τους κοράζινους σου να μασήσουν τον κορμό πριν δυναμώσει.
Ξαναλαλώ σου το, όσον κλαδεύκεις το δεντρό, περίτου δυναμώνει.
Τζιαι όσο θα πλώνουν οι ρίζες του, περίτου θα σμίουν οι ψυσιές τουτου του τόπου.
Που τον βορρά ως τον νότο.

Έδωκες μου με το ζόρι δώρα του μίσους.
Για να χαλάσω τη γη μου, να την τσαλαπατήσω, να την γερημιάσω.
Αλλά εν είμαι σαν εσένα.
Γυρεύκω τζιαι κρολοούμαι την που νανουρίζει όσους πονούν που έρκουνται που τα ξένα,
που σιγανομουρμουρά για όσα μασιαίρκα της καρφώνεις τόσα γρόνια.

Τα μισισμένα δώρα σου έκαμα τα για το χωράφι.
Αντίς να φέρνουν θάνατο όπου πατούν, γεννούν ζωή τζιαι αθθούς.
Αθθούς που εννα μυρίσουν τζιαι εννα αγκαλιάσουν ούλο το νησί.
Εννα ξανασμίξουν τες καρδκιές του τζιαι εννα ξαναμυρίσουν βασιλικό τζιαι γιασεμί.

“Κόντρα σου, σμίουμεν φωνές να ‘ρκέψουμε τραούδι έτσι της επανένωσης να ‘θθίσει το λουλούδι”

Γιώργος Παπακωνσταντίνου