Οι αθθώνες

Μέσα που τα φύλλα τα ξερά
Των δεσμών των αθθών
των αφημένων στα βάζα,
των περσινών ευχών,
που τα εθκιαλέξαν με τη
σκέψη πάντα πρώτα να ρέσσει
που τη βράστη της καρκιάς,
θορώ μμάθκια που νοσταλγούν.
Να μου φέρνεις θύμισες
ριζωμένες σε χώμα,
να στοιχίζω τους αθθώνες
στο περβάζι μου,
να ποτίζω, να κλαδέφκω,
ν’ αθθυμούμαι πάντα
Να σε κρατώ ανάμνηση
ζωντανή σαν αναγιώννω τους
βολβούς της αγάπης σου.

Της Αναστασίας Δημητρίου