Ομίχλη

Ήταν μια που τζιείνες τες μέρες, τες παράξενες τζιαι τες δύσκολες. Χάνεις ακόμα τζιαι τον ρυθμό του χρόνου.

Άλλες φορές, η μουσική ασταμάτητα να προσπαθεί να χώσει τες φωνές μέσα στο νου. Να προσπαθεί να γλυκάνει λλίο τον τόσο πανικό τζιαι πόνο. Σήμερα όμως εφκήκεν σου διαφορετικά. Σήμερα εκατάλαβες πόσο εποστάθηκες. Σήμερα κάμνεις άσσιημες σκέψεις για το πόσο επεθυμησες την ησυχία τζιαι την ηρεμία.

Έκλεισες την μουσική για να σε καταπιεί για λλίο ο χώρος δίχως ήχους. Μια ανάγκη να φκεις έξω λιο πριν τα μεσάνυχτα. Με τζιείνη την καρέκλα της κατασκήνωσης που τόσον αγαπάς. Αλήθκεια, επεθυμησες να κάτσεις έξω τζιαι να χαθείς για λλίο στον ουρανό. Η κκελέ σου πάει να σπάσει, αλλά χανεσαι για λλίο.

Εν μπορείς καν να καταλάβεις αν τζιεινο που χώνει τον ουρανό εν σύννεφα ή ομίχλη. Αλλά εν σε κόφτει. Ας πούμε εν ομίχλη με μιαν ελπίδα να μεν βρέξει αύριο. Εν θέλεις αλλά σύννεφα γυρώ σου. Στην ησυχία της αυλής, καμιά μουσική εν παίζει. Ένα παιχνίδι με την ομίχλη τζιαι τα αστέρκα. Κάθε χωρισιά της ομίχλης, φανερώνει ένα αστέρι συχνά πυκνά. Μια νότα που ακούεται στον ουρανό όποτε φανερωθεί.

Τα φύλλα της λεμόνιας πέφτουν με μια σταθερή ορμή για να δωκουν ρυθμό στην μουσική του ουρανού. Ακόμα τζιαι αν δεν έχεις μουσική για να ησυχάσει την ψυσιή σου , έρκεται η φύση να σε χαιδέψει.

Τζιαι οι σκέψεις σου, αρκέφκουν ένα τραγούδι.

Του Γιώργου Παπακωνσταντίνου

Το 2021 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αλμύρα η πρώτη συλλογή Κυπριακής ποίησης του Γιώργου Παπακωνσταντίνου με τίτλο «Καρδκιά μου μίλα σιγανά». Ακολούθησε λίγους μήνες μετά νέα έκδοση σειράς διηγημάτων σε μορφή βιβλίου τσέπης με τίτλο «Ημιτελές.».

Επίσης από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου στο This unreal country: Ruins | Επιλογή σου άθθρωπε

Φωτογραφία: Λίζυ Ιωαννίδου