“The love between a writer and a reader is never celebrated.”
“A language is a dialect with an army and a navy”. This anonymous, yet famous statement, popularized by linguist Max Weinreich, emphasizes the arbitrariness of the distinction between languages and dialects, drawing our attention towards the political processes behind the decision to codify a particular vernacular into formal language, while condemning other linguistic variants into the subcategory of either the dialect, or the idiom.
Ήταν μια που τζιείνες τες μέρες, τες παράξενες τζιαι τες δύσκολες. Χάνεις ακόμα τζιαι τον ρυθμό του χρόνου.
Να μου φέρνεις θύμισες
ριζωμένες σε χώμα,
να στοιχίζω τους αθθώνες
στο περβάζι μου,
να ποτίζω, να κλαδέφκω,
ν’ αθθυμούμαι πάντα
Απέναντι από την κεντρική εκκλησία (το χωριό είχε άλλες δύο), του Μαρ Γεωργίου, είναι η ταβέρνα Γιάννης. Είχε 34 βαθμούς Κελσίου και στις δύο μεριές της χώρας. Αυτή, βέβαια, είναι η τρίτη. Υπάρχουν στο νησί δύο τουλάχιστον πατρίδες, κι ανάμεσά τους, αναποφάσιστος, ο Λίβανος. Βάλε και το ίδιο το νησί μέσα, την πραγματική πατρίδα, λέω στον Γιάννη (όχι τον ταβερνιάρη, τον φίλο που μαζί ταξιδεύαμε), γίνονται τέσσερις.
Η αγκαλιά εν ευκολη για σε;
Η αγκαλιά, θέλει θκυο σώματα μαζί.
Η αγκαλιά εν μοίρασμα, τζαι φυλακή.
Η αγκαλιά, εννεν εύκολη για με.
Της άρεσε εκείνη η ψύχρα του πρωινού που έκανε τα καλοκαίρια στο χωριό. Είχε χίλιους λόγους να μην το επισκέπτεται, αλλά η ψύχρα εκείνη, ειδικά όταν ξυπνούσε πριν απ’ όλους, ήταν σαν να έφερνε το χωριό στα μέτρα της.
Στην πόλην μου φυσά ο Σ̆ιρόκκος,
βραστός τζ̆αι ξερός.
Συχνά-πυκνά κουβαλά μαζίν του αμμοθύελλες που την
Σαχάραν τζ̆αι την Μέσην Ανατολήν.
This unreal country 