Ομίχλη

Ήταν μια που τζιείνες τες μέρες, τες παράξενες τζιαι τες δύσκολες. Χάνεις ακόμα τζιαι τον ρυθμό του χρόνου.

Οι αθθώνες

Να μου φέρνεις θύμισες
ριζωμένες σε χώμα,
να στοιχίζω τους αθθώνες
στο περβάζι μου,
να ποτίζω, να κλαδέφκω,
ν’ αθθυμούμαι πάντα

Στο χωριό των Μαρωνιτών

Απέναντι από την κεντρική εκκλησία (το χωριό είχε άλλες δύο), του Μαρ Γεωργίου, είναι η ταβέρνα Γιάννης. Είχε 34 βαθμούς Κελσίου και στις δύο μεριές της χώρας. Αυτή, βέβαια, είναι η τρίτη. Υπάρχουν στο νησί δύο τουλάχιστον πατρίδες, κι ανάμεσά τους, αναποφάσιστος, ο Λίβανος. Βάλε και το ίδιο το νησί μέσα, την πραγματική πατρίδα, λέω στον Γιάννη (όχι τον ταβερνιάρη, τον φίλο που μαζί ταξιδεύαμε), γίνονται τέσσερις.

Η αγκαλιά που εν ημπόρω να σου δώκω

Η αγκαλιά εν ευκολη για σε;
Η αγκαλιά, θέλει θκυο σώματα μαζί.
Η αγκαλιά εν μοίρασμα, τζαι φυλακή.
Η αγκαλιά, εννεν εύκολη για με.

Γεωγραφία/Σκονισμένη Πόλη

Στην πόλην μου φυσά ο Σ̆ιρόκκος,
βραστός τζ̆αι ξερός.
Συχνά-πυκνά κουβαλά μαζίν του αμμοθύελλες που την
Σαχάραν τζ̆αι την Μέσην Ανατολήν.

‘Ανδρος

Αλλά το τηλέφωνο μας εννά σταματήσει να χτυπά; Εγώ νομίζω οτι κάποιος εννά μας ψάχνει τζι’εμάς. Για να μοιραστεί τζιαι τζείνος την απελπισία τζιαι την απόλυτη πλήξη του να ζεις ακόμα,
πολλά μετά την τελευταία μέρα της ζωής σου.

Roses Blooming Upstream

Now guess I’m a country hating man, for hate is the last Christian supper I’ll ever understand, and how my people can spell kindness with their red right gun arm, oh there’s a bullet coming for the sun, watching my man bleed unarmed, watch my gay siblings sing ‘till dawn